Stille getuige.
Op mijn bureau ligt nog een Oostenrijkse wandelkaart als stille getuige van een weergaloze week. Een papieren monument waarop paarse en zwarte markeringen getekend staan die de routes aangeven die gelopen zijn. Elk dun hoogte lijntje representeert stramme kuiten, liters zweet, een hoge hartslag en de vraag die iedereen wel een keer gehad heeft: waarom wilde ik dit ook alweer? En toch (nochtans!) was het zo de moeite waard. De eerste wandeldag waar een team zo maar een paar uur later binnen kwam gestrompeld omdat het verschil tussen hun route en die van de rest toch wel aanmerkelijk bleek. Die prachtige tocht op woensdag langs bergflanken, door dalen en hop, weer naar boven. Al dan niet geholpen door een skilift. En dan die woensdagavond in de Krinnenalp! Een avond om niet te vergeten, zoals we buiten aan die lange tafels bediend werden met kilo's voedsel terwijl de zon onderging en we een magistraal uitzicht hadden over het dal met haar dorpjes. De internaatssfeer van de woensdagavond toen het nog lang onrustig bleef na een eenvoudige vraag aan Heidi om een kussen. Donderdag was een dag waar sommigen van ons nog wel eens van wakker zullen schieten. Een paar verkeerde afslagen en je zit op een bergkam waar enerzijds het uitzicht prachtig is, maar waar je niet moet zitten als het gaat onweren. En het ging onweren. Je nietigheid tussen de Alpen is al voelbaar, maar na zo'n bui is het onmiskenbaar: God is zoveel groter!
Naast onze fysieke wandelroutes was er vorige week ook een geestelijke route. We zijn door bergen en dalen gegaan. Van roeping tot belijdenis, van uitnodiging tot navolging naar de vraag; "Heb jij mij lief?". We hebben gebeden voor elkaar en met elkaar, we hebben moeite en verdriet gedeeld en we hebben Gods merkbare aanwezigheid ervaren in elkaar en door alles heen. Gods kaart voor ons; de Bijbel, bracht ons bij elkaar vanuit de volle kerkelijke breedte hebben we elkaar gezien en gevoeld hoe de Geest de grenzen doet verbleken die we als mensen zorgvuldig in de kaart hebben trachten in te tekenen.
Vanuit deze week ben je teruggekeerd naar boord of naar huis. Het is ons verlangen dat je juist daar de vruchten gaat zien van de afgelopen week. Dat juist degenen die aan jou gegeven zijn mogen genieten van de verdieping van je geloof, van het scherpen van je karakter en de vernieuwde voornemens die je meegenomen hebt. We wensen je daar van harte Gods zegen bij. Ga in vrede.
Soli Deo Gloria,
Peter, Wim, Dirk.